گلستان سعدی - حکایت 24

یکی از بندگان عمرو لیث گریخته بود . کسان در عقبش برفتند و باز آوردند . وزیر را با وی

غرضی بود و اشارت به کشتن فرمود تا دگر بندگان چنین فعل روا ندارند . بنده پیشه عمرو سر بر

زمین نهاد و گفت:

هر چه رود بر سرم چون تو پسندی رواست

بنده چه دعوی کند ، حکم خداوند راست

اما به موجب آنکه پرورده ی نعمت این خاندانم ، نخواهم که در قیامت به خون من گرفتار آیی ،

اجازت فرمای تا وزیر بکشم آنگه قصاص او بفرمای خون مرا ریختم تا بحق کشته باشی . ملک

را خنده گرفت ، وزیر را گفت : چه مصلحت می بینی؟ گفت : ای خداو ند جهان از بهر خدای این

شوخ دیده را به صدقات گور پدر آزاد کن تا مرا در بلایی نیفکنی . گناه از من است و قول حکما

معتبر که گفته اند :

چو کردى با کلوخ انداز پیکار

سر خود را به نادانى شکستى

چو تیر انداختى بر روى دشمن

چنین دان کاندر آماجش نشستى